Regelmatig word ik betrapt en dan laten ze me het filmpje zien. Dit moment is me dierbaar, het is einde zomer en ik kan weer zelf koken, weer een beetje zingen dus ik was zo blij!
Moest wel lachen, want doe ik zomaar zo mal? Ja, dus en op bestaande liedjes soms.
Trudy.
Nu is het heel normaal dat mensen hun gekke filmpje op internet zetten, maar zo rond 2000 was het niet gebruikelijk. Als ik eens mal deed op mijn oude site, vonden vooral mannen het heel raar en mezelf te kort doen en dan dacht ik, huuuuuuh.
Wij hebben er altijd smakelijk om gelachen en hoe leuk is het als ik mijn meiden nu ook mal zie doen, lachen. Kijk maar snel, want bij ontdekking moet het er mogelijk af. Maar ik denk maar zo als het op de KIP mag, dan mag ik het toch ook laten zien?
Het is nog wel leuk om te vermelden, dat de stem die je hoort van Najib Amhali is, een bekende Nederlander die vroeger echt aan dit tafeltje heeft gezeten, hij werkte in De Krokodil in Krommenie en dat is waar Blanca werkt en Blanca is de kleindochter van de eigenaresse.
Trudy.
De jaren zijn voorbij gevlogen. Alsof ik met een step een berg af race. Remmen gaat niet. Ergens bij stilstaan lukt nauwelijks. De afgelopen 4 jaar waren een aaneenschakeling van zaken die niet altijd even prettig waren. Maar ik zou met niemand willen ruilen. Het mooiste wat een mens mag ervaren is tevredenheid/vrede in het hart en ik ervaar er ook nog liefde bij en hoop en kracht, dus ik heb niks te klagen.
Schuif virtueel aan en pak een bakje koffie of thee, neem een puntje taart en wat hartigs toe.
Trudy. ( vandaag 18 november ben ik 62 jaar geworden )
Berouw…….
Als zoon van een rijke handelaar, was hij vreselijk verwend. Hij hoefde maar met zijn ogen te knipperen en er vloog een gebraden kip in zijn mond. Vrienden had hij nooit gehad, want als andere kinderen dan al eindelijk een keer bij hem konden spelen, dan mochten ze van hem niks aanraken, alles was voor hem en als hij er even niet mee speelde, dan werd zijn aandacht getrokken door iets waar de ander mee bezig was en dan moest iedereen maken dat hij wegkwam, dan zette hij het op een brullen. Jong raakte hij zijn ouders kwijt, die hadden zich overeten en waren dichtgegroeid met heftige kwalen die ook met veel geld niet meer te genezen waren. Het personeel droop af en hij rijke zoon bleef achter in een groot ongezellig huis.
Als doel koos hij een huis op de hoogste berg in zijn land. Jarenlang hadden arbeiders gezwoegd daar een paleis neer te zetten, in de berg werd een lift aangelegd, zodat de rijke zoon niet zelf hoefde te klimmen. Op een wintermorgen was het paleis klaar en hij kwam met een verhuiswagen en een bus vol personeel om het paleis te gaan bewonen, maar in de loop der weken liep het personeel weg en werd het stil en kil in het paleis. Als nieuw doel koos hij een vrouw, een vrouw die kon koken en wassen, kon opruimen en boodschappen kon doen en oh wonder, hij vond haar en ze was nog lief ook.
Vanuit zijn bed gaf hij haar orders, midden in de nacht moest ze uit bed om patat te bakken, het bed te verschonen als hij mayonaise had gemorst, moest ze whisky halen en zijn rug schrobben in bad. Hij liet haar nooit met rust, ze had geen deel van leven, stond altijd voor hem klaar en daarnaast moest ze ook nog het hele paleis schoonhouden en menigmaal ging hij met een wijsvinger over een plint en riep dan: “kijk lui wijf, stof!” Nog voor haar dertigste was de vrouw opgebrand en lag ze in een kistje in een koele kamer op de berg. De rijke zoon heeft haar met kist en al van de berg gegooid op de dag dat ze begon te stinken.
Een week heeft hij zitten mokken op de berg, gaf haar overal de schuld van, vooral dat ze dood was gegaan vond hij stom. Maar daarna herpakte hij zich….. hij wilde weer naar het dorp beneden aan zijn berg, maar helaas de lift was stuk, hij nam het pad dat om de berg liep en was daar een halve dag mee bezig. In het dorp zocht hij naar personeel of een nieuwe vrouw maar niemand wilde meer iets met hem te maken hebben en dacht je nou echt dat we elke dag de berg nemen?
Nu woont de rijke zoon er nog steeds, hij is inmiddels een belegen man, maar wel fit. Hij is in gaan inzien dat je eigen boel bijhouden best leuk is en zelf je eten koken heerlijk smaakt. Hij gymt elke dag om zijn lijf fit te houden en bidt elke avond een moment voor zijn vrouw, in de hoop dat ze het hem vergeeft, want hij was helemaal vergeten haar lief te hebben.
Trudy.
Foto: Van Trudy, het Kruisbergstrand, de weg naar de liefde.
Ben te moe, ik heb weer een verkeerde plaats gebruikt voor mijn blogje.
Ben te moe om het te veranderen.
Trudy.
Steeds vaker maak ik de fout, dat wat ik klaarzet voor de volgende dag, terechtkomt op het verkeerde weblog, het weblog dat vol is , maar blijkbaar toch nog een pietsie ruimte heeft. Maar dit had dus eigenlijk heb blog van gister moeten zijn.
Ik ga in het weekend naar Nico. Hij is verhuisd binnen de instelling. Ik ga kijken of ik nog kan helpen en ik ga zijn nieuwe plekje bewonderen, ik denk nog na over wat ik voor hem meeneem.
Het zal te koud zijn voor wat te drinken aan zee, mogelijk wel een lekkere wandeling, kijken wat lukt met hem.
Als ik van de zee droom
zie ik golven en vissen
en jou vreselijk missen
jij zwom eens in mijn binnenzee
een haai nam je mee
nam happen uit je ik
en mama gaf een snik
die nooit meer over ging
maar de zee van liefde is gebleven
ons hele leven
Trudy.
Het dagelijkse leven brengt een hoop leven in de brouwerij.
Het is druk in huize Zilver
Maar dat is gezellig
Op het werk is het ook gezellig ( wij werken bijna niet thuis )
en zelfs in de straat.
Trudy.
In het huisje aan de Wijngaardsgracht 11 was aan de kant van het water een deftige kamer, de opkamer. Daar zat niemand, alleen mijnheer pastoor. Het was de mooiste kamer van het huisje. Het rook naar boenwas, een geur die ik nog steeds heerlijk vind. Alles wat oma kreeg aan zeepjes en hebbedingetjes stond daar uitgestald, te pronken, ik denk dat het daarom ook wel de pronkkamer werd genoemd. Er stonden hoge plantentafelsjes, met mooie planten, er waren kasten met prachtig serviesgoed en kristallen glazen. Soms mocht ik aan de zeepjes ruiken, ik ben dol op zeepjes, nog steeds, soms mocht ik meehelpen iets op te poetsen, het gelukzalige gevoel komt weer naar boven als ik dit schrijf.
Helaas, wilden de dochters van oma, dat opa en oma op tijd naar een bejaardentehuis gingen, dat kon nog in die jaren en ik denk dat ze met pijn in het hart het huisje hebben verlaten. Ik weet nog dat als ik op bezoek kwam in het bejaardentehuis, ik het gevoel had dat opa en oma in een kooitje woonden. Nu denk ik vaak, wat zullen ze verdrietig zijn geweest, want ze konden nog alles. Hier gingen ze ook snel achteruit, alles werd voor ze gegaan. Het op visite gaan was ook niet meer zo leuk, het leven was uit opa en oma, ze werden geleefd.
Trudy.
Twee jaar geleden in de nacht van 8 op 9 december had mijn buurman een gasexplosie en ons huis stond ook al snel in brand. We sliepen allemaal, mijn jongste zoon heeft ons gered, verslagen stonden we buiten in nachtgoed en zagen vlammen en groen en blauw in wolken uit ons huis komen.
De weg die je daarna gaat kun je niet vermoeden, maar een van die dingen is, ondanks dat je heel dankbaar bent dat je gered bent, zelfs de jonge kater, het verlies van al je spullen. Als je ouder wordt hecht je aan je foto’s, je platen en cd’s, je plakboeken met je kleine successen, omdat je vergeet als je het niet meer kunt zien.
Onlangs kreeg ik per app wat foto’s toegestuurd.
Wat was ik blij oma weer te zien. Een foto van ruim 52 jaar terug, ze heeft mijn broertje in haar armen en naast haar zit mijn vader en ik zie een stukje tante Guus. De foto is gemaakt in ons huis aan de Leeghwaterweg in Zaandam.
Mijn oma aan moederskant was een schat, haar huis stond open voor iedereen, ze was heel schoon en kon heel goed met geld omgaan. In de oorlog van 40 45 heeft ze alleen haar vier dochters moeten opvoeden omdat mijn opa was opgepakt door de Duitsers, mijn opa zat in het een Oranje Hotel, een gevangenis voor politiek gevangenen.
Dapper heeft ze die tijd doorgezet, haar dochters goed verzorgd en van hun karige inkomen nog zegeltjes weten te sparen voor als haar man weer terug zou komen, want voedsel was op de bon. Haar man kwam terug, vlak voor de bevrijding, maar hij was een en al bot, hij had honger geleden. Ze herkende hem niet eens.
Omdat mijn opa en oma heel geliefd waren, kwam eenieder iets te eten brengen en de bonnen van oma werden besteed. Opa heeft die avond zoveel gegeten dat het bijna zijn leven had gekost, hij werd doodziek. Ik denk dat opa en oma toen hadden besloten het leven te vieren, nog meer dan ze al deden.
Als kind weet ik dat het bij opa en opa een groot knus holletje was. Er was aandacht voor iedereen. Elk feest werd gevierd, eenvoudig, maar zo gezellig. En in de jaren zestig gingen we met de hele familie vliegen, opa en oma vierden een huwelijksfeest en we gingen met een vliegtuig vol familie naar België en gingen daar eten en naar de grotten, een geweldige ervaring. In die jaren ging je in mijn milieu niet vliegen of naar het buitenland.
Tijdens de kermis van Volendam, kregen de 15 kleinkinderen van oma een rolletje geld, keurig in een papiertje zoals je het nu bij de bank kunt kopen, om het zelf uit te geven op de kermis. Nu begrijp ik hoe ze hebben moeten sparen om dit te kunnen doen, zo lief.
Opa en oma hebben hun leven lang gedeeld, met de bus naar de Efteling met de hele familie, enz., enz., als kind is dat zalig, met al je neefjes en nichtjes op stap onder de vleugels van je familie.
Oma straalde altijd, ze genoot van haar familie en van haar man. Op de Dam in Edam zag ik oma voor het laatst, ik kwam op visite en samen waren ze een stukje gaan lopen, op het bankje van de Dam genoten ze van het buiten zijn, van hun stadje. Die nacht overleed ze, voor mij als meisje van 17 onbegrijpelijk, ze had zo lekker die dag op de Dam gezeten. Mijn lieve oma, met wie ik soep maakte, die me veel had geleerd en zo lekker kon knuffelen.
Bij de nonnen werd ze opgebaard en ik heb op mijn knieën bij oma gehuild, gepraat en de tijd genomen het te bevatten, ik had nog nooit iemand aan de dood verloren. Een non stuurde me weg, ik moest me niet zo aanstellen zei ze…………
Trudy.
Dit wordt de laatste in de serie van mijn dorp. Er valt nog genoeg te vertellen over dit knusse dorpje, maar we gaan over naar een nieuw onderwerp. Vrijdag was de verrassing groot, bij thuiskomst zag ik dat de feestverlichting was opgehangen. Enkele dagen er voor hadden ze de enorme planten-en bloembakken weer van de lantaarnpalen gehaald. De winkeliersvereniging De Doka, doet enorm zijn best het straatje gezellig te houden.
Zelf houd ik enorm van deze tijd, het is vroeg donker, het is knus en mensen zijn tegen de feestdagen liever voor elkaar. Mijn oudste dochter, maar niet oudste kind, Annemieke heeft dit ook, we hebben het hier vaak over. Helaas zien we elkaar door COVID-19 zelden, maar we appen, mailen en heel soms bellen we. ( ik heb hekel aan bellen ) Maar soms kom je zonder bellen niet ver, als er veel aan de hand is.
Van de zomer zag ik die lieverd in het echt voor het laatst, in haar tuin, Blanca mijn jongste dochter kwam ook, we hielden goed afstand. Het is helemaal van belang omdat we een zieke in ons midden hebben, een heel krachtig iemand die als een boom bijna werd geveld, dat doet heel veel met me, daar wil ik offers voor brengen, het niet meer knuffelen van mijn kinderen het niet bij elkaar op visite gaan, behalve buiten in de tuin.
In mijn huis komt alleen mijn jongste dochter en ik bij haar, ik kan dit nog niet loslaten, we wonen nog maar zo kort apart van elkaar. We houden goed afstand, maar wat is dat moeilijk als je van elkaar houdt.
Nu bij Nico, mijn oudste kind het bezoek ook is ingeperkt en het restaurant van de instelling dicht is, mailen we. Net op de laatste dag voor de sluiting hebben we nog heerlijk buiten gezeten en koffie met taart genomen. Hij wil heel graag dat ik snel weer kom, maar het hoe wordt lastig, maar ik vind wel een oplossing.
Heb zondag mijn Vegabon bij AH ingeleverd, voor 12,50 kreeg ik allemaal lekker spullen en omdat ik allemaal digitale zegels heb gespaard in de tijd dat mijn boodschappen werden bezorgd omdat ik te ziek was om ook maar iets te doen, heb ik nu heel vaak gratis boodschappen van de zegeltjes, zo heeft elk nadeel een voordeel, al gun ik niemand een erge vorm van COVID-19 het is een gruwelijke ziekte en ik kon pas in het nieuwe schooljaar weer werken en ik ben nog steeds in training om weer op mijn oude niveau te komen.
In de nieuwe reeks wil ik vertellen over mijn opa en oma, wat ik nog weet, want helaas begin ik dingen te vergeten, of zeggen familieleden, dat het anders zat dan ik dacht, maar dat maakt niet uit, u legt er vast de meetlat niet langs.
Spaarzaam kan ik nu iets vertellen over mijn ziekzijn, dat is goed, dan begint het verwerken.
Trudy.
Verhalen en gedichten van Trudy. 