De duinen en het bos….

De zeeweg, op naar de duinen.

Zaterdag was het zalig weer, geen wind, veel zon. Natuurlijk was ik niet te houden en ik verdween in de middag op mijn fiets richting zee. Het was zo druk op het fietspad, was een beetje eng, vooral die wielrenners die met drie langs je scheren, zelf zijn ze jong en super behendig op de fiets, maar ik schrik er van en als ik val, sta ik niet zo snel meer op. Begrijpen ze dan niet dat ze een beetje afstand moeten houden, dat anderen niet zo behendig zijn op de fiets.

Slingerpaadje door het weiland richting duinen, als eenmaal de weg vol auto’s niet meer langs het fietspad loopt wordt het zalig, de geur van de natuur, heerlijk.

Maar in de bossen was mijn durf weg om naar het Kruisbergstrand te fietsen, wat als ik een lekke band krijg? Was het de laatste jaren het lopen dat me wel eens zorgen gaf, of ik dingen wel of niet zou doen, nu is het ook nog de opbouwfase waar ik in zit. Met een lekke band ben ik verloren diep in de duinen, daar komt geen kip. Heb het eenmaal meegemaakt en was nog verdwaald ook, ik heb toen van 13.00 uur tot 18.00 uur in de bossen gelopen en kwam ergens uit waar ik nog nooit was geweest, maar wat was ik blij dat ik uit het bos was, net voor het stikdonker werd, dat moet ik nu niet hebben. Het was toen wel erg mooi in de bossen, het was winter en alles was wit. Het leek net een wintersprookje.

Ben dus gewoon lekker gaan genieten, kijken en niet te diep de duinen in gegaan, wel jammer, maar erg verstandig. Moet ook dankbaar zijn en niet alles willen, ik ben in het voorjaar zo ziek geweest, ik moet blij zijn dat ik dit al weer kan.

Bij het mooie huis van Tante Mar kwam ik weer uit de bossen en het open veld leek wel licht te geven.

Het was een heerlijke dag en de zon voelde ik de hele avond in mijn gezicht gloeien.

Trudy.