Er kon geen fiets meer bij. De stalling aan zee was vol, dat zag ik al toen ik aan kwam rijden, nog voor de stalling al aan weerskanten rijen dik fietsen.
Maar mensen die met de auto kwamen die hadden het pas echt slecht, even voorbij Johanna’s Hoeve stonden ze al in een file ( voor de mensen die het gebied kennen)
Hier zie je een stukje van de file, de bus stond er ook in en het schoot niet op.
Het voormalige restaurant heeft een aparte kleur gekregen.
Omdat er een flinke file stond, druppelden de mensen langzaam gedoseerd het strand op.
Maar er waren al veel mensen vroeger gekomen.
Na een stukje lopen vond ik het nog steeds te druk.
Maar de aanhouder wint, ik was bijna al wel in Egmond. ( volgende strand )
Ik houd niet zo van hutje op mudje zitten en ik kijk liever naar de dieren en de zee.
Het was heel heet en geen wind en het was dampig en de zee was magisch mooi, vaak net een blauwe spiegel en ik heb de hele middag met de bibs in de zee gezeten.
Wel was ik heel verdrietig. Was op de fiets naar Nico gegaan, met spoed. Het ging niet goed met hem, maar hoe of wat wist ik niet. Het was eigenlijk te heet om zo een eind te fietsen, maar de trein gaat maar een stukje en hij zit nu bijna tegen de zee aan, dat kan ik niet lopen, fietsen gaat me beter af. Dus dit was mijn enige optie.
Maar ik mocht er niet bij. En dat was zo pijnlijk, bezoektijden in de avond.
Maar de zee heelt en er waren zulke mooie zaken te zien, bv op deze foto in het midden een hond op een surfplank. Enige, lieve hond, die als hij het zat werd, weer naar de kant zwom.
En dan ineens gaat het weer en in de avond fietste ik naar huis. Dadelijk afdeling opgebeld en ik mocht hem even spreken, dat gaf rust. Afspraak gemaakt wanneer ik weer zou komen.
En zo kwam alles weer redelijk op zijn pootjes terecht. Op de terugweg werd het donker, de zon verdween maar het bleef erg warm, het leek of ik door dikke hete stroop reed.
Trudy Den Herder
Foto’s Studio Den Herder, Castricum aan zee.
